اميرمؤمنان(ع) مى‌فرمايد: «الْعَجَبُ لِغَفْلَةِ الْحُسَّادِ، عَنْ سَلامَةِ الأَجْسَادِ؛ در شگفتم که چگونه حسودان از سلامتى خويش غافل‌اند». در تفسیر این حدیث آمده است: حسد روح و قلب انسان را مى‌فشارد و بر اثر اين فشار، انسان بيمار مى‌شود و گاهى از شدت حسد دق مى‌کند و مى‌ميرد، زيرا مى‌بيند شخص محسود داراى نعمت‌هاى مختلفى است. هر چه نعمت او بيشتر مى‌شود، غم و اندوه حسود فزون‌تر مى‌گردد. گاه به حالت افسردگى کشيده مى‌شود و گاه به بيمارى جسمانى مبتلا مى‌گردد، زيرا رابطه روح و جسم به اندازه‌اى است که ناراحتى‌هاى روحى به سرعت در جسم اثر مى‌گذارد و سلامت انسان را مختل مى‌کند.