محمدعلی انصاری، مفسر قرآن کریم در گفت‌وگو با ایکنا درباره شخصیت امام حسین(ع) در قرآن کریم گفت: سوره مبارکه فجر را معصومین «سورة الحسین(ع)» نامیدند. سؤال شد که کدام بخش از این سوره موجب شده است که نام نامی سیدالشهدا(ع) بر آن نهاده شود؛ فرمودند
«يَا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ؛ ارْجِعِي إِلَى رَبِّكِ رَاضِيَةً مَرْضِيَّةً؛ فَادْخُلِي فِي عِبَادِي؛ وَادْخُلِي جَنَّتِي» کدام نفس، مطمئنه‌تر از نفس وجود مبارک سیدالشهدا(ع) که نفس مطمئنه کامله الهیه است، وجود دارد که خداوند آن را خطاب می‌کند دیگر زمان بازگشت به آغوش رحمت و جوار الهی از دشت کربلا است. این آیات شریفه اختصاص به وجود مبارک سیدالشهدا(ع) دارد و این نامگذاری هم از جانب معصومین شکل گرفته است.
به شکل عمومی بسیاری از آیات شریفه قرآن کریم را می‌بینیم که در وصف سیدالشهدا(ع) تفسیر درست می‌شود. آیه «رِجَالٌ صَدَقُوا مَا عَاهَدُوا اللَّهَ عَلَيْهِ فَمِنْهُمْ مَنْ قَضَى نَحْبَهُ وَمِنْهُمْ مَنْ يَنْتَظِرُ وَمَا بَدَّلُوا تَبْدِيلًا» مردان بزرگی و انسان‌های وارسته‌ای که به تمام تعهداتشان با خداوند عمل کردند، گروهی از آنها رفتند و گروهی در انتظار شهادت و جانبازی در راه خدا هستند و مصداق بارز و شاخص این آیه شریفه جز حسین بن علی(ع) چه کسی می‌تواند باشد.
انتهای پیام