در دوازده سالی که نجف بودم، به جز عاشورا، هیچ روزی درس را تعطیل نکردم. یک سال عاشورا درس را تعطیل نکرده بودم که به چشم درد شدیدی گرفتار شدم! طوری که نزدیک بود کور شوم. از عظمت امام حسین(ع) ترسیدم و از آن پس تصمیم گرفتم روز عاشورا را تعطیل کنم. ما هرچه داریم از اهل بیت پیامبر(ع) داریم ... ما همه آبروی خود را از محمد و آل محمد(ع) کسب کرده‌ایم. باطن دنیا، صلوات بر محمد و آل محمد(ع) است. ای کاش بنده یک مرثیه‌خوان حضرت سیدالشهدا(ع) بودم! همه سال‌هایی که سرگرم درس و بحث بوده‌ام، با یک مرثیه‌خوانی امام حسین(ع) برابری نمی‌کند. [علامه طباطبایی(ره)، کتاب عرفان علامه، صفحه ۲۶۷]