حاج ميرزا محمدحسین غروی نایینی، از بزرگترين علما و فقهاى قرن چهاردهم هجرى است كه به كثرت تحقيق و كتابت مشهور بود.
وى در نايين به دنيا آمد و پس از تحصيل مقدمات به اصفهان رفت و پس از ۱۰ سال، راهى حوزه نجف شد. در نجف از محضر آيات عظام فشاركى، صدر، ميرزاى شيرازى و آخوند خراسانى بهره گرفت و پس از مدتى بر كرسى تدريس نشست.
سيدمحسن حكيم، سيدمحمود شاهرودى، سيدمحمد حجت، سيدابوالقاسم خويى و ميرزا هاشم آملى از جمله شاگردان میرزای نایینی بودند. با اینکه شهرتش در علم اصول بود، اما در علوم فقه، کلام، حکمت، ریاضی، اخلاق و عرفان نیز تبحر داشت.
ميرزاى نايينى شخصیتی سیاسی اجتماعی بود. وی از اصفهان تا سامرا از دوستان نزدیک سیدجمال‌الدین اسدآبادی، در نهضت تنباکو در کنار میرزای شیرازی، در نهضت مشروطه در کنار محمدکاظم خراسانی و ملاعبدالله مازندرانی و در نهضت اسلامی ملت عراق علیه انگلیس و روسیه در کنار آنها بود.
از آثار او می‌توان به كتاب «تَنبيهُ الاُمَّة» در زمينه حكومت اسلامى، وسيلةُ النَّجاة، قاعده لاضرر، احكام خلل و تعليقه بر عُروَةُ الوُثقى اشاره کرد.
اين عالم عالى‌قدر سرانجام در ۲۶ جمادى‌الاولى سال ۱۳۵۵ قمری، مصادف با ۲۴ مرداد ۱۳۱۵ شمسی، در ۷۹ سالگى دار فانی را وداع گفت و در جوار حرم امام على(ع) در نجف اشرف آرام گرفت.
فاطمه نصیری نایینی
انتهای پیام