در بخشی از کتاب «شریعه خرد» یادنگار کنگره نکوداشت منزلت علمی استاد علامه محمدتقی جعفری (ره) زیر نظر آیت‌الله علی‌اکبر رشاد آمده است:
در پایان کنگره نکوداشت علامه محمدتقی جعفری که در سال 1376 در تالار علامه امینی دانشگاه تهران برگزار شد ایشان چند دقیقه سخنرانی کردند. فرمودند: خدا را شاهد می‌گیرم که من از نظر روحی در این لحظه هیچ تفاوتی با روحیه روزهای اول طلبگی که به صرف کردن فعل ضَرَبَ مشغول بودم ندارم. به همه عرض می‌کنم مبادا به طرف من خود خم شوید؛ زیرا پرژکتوری که جلو قطار نصب شده برای روشن نمودن راه است و نباید آن را به طرف داخل لوکوموتیو بگیریم، که در این صورت راننده نمی‌تواند پیش روی خود را ببیند.
سخنان استاد حالت معنوی خاصی به مجلس بخشید به طوری که بعضی گریه می‌کردند. در سال 1376 (چند ماه پس از کنگره نکوداشت) برای سخنرانی به قم تشریف آورده بودند. در حین آمدن به قم در اتوبان مختصر تصادفی پیش آمده و مقداری کوفتگی جسمی پیدا کرده بودند. وقتی به زیارت استاد رفتم از مسائل مختلف صحبت شد از جمله از برگزاری کنگره. عرض کردم: در کنگره به همه ابعاد حضرتعالی عمیقا اشاره نشد. فرمود: بهتر که عمیقا اشاره نشد، والا تصادف دیشب عمیق‌تر بود!
انتهای پیام