سمیه رمضان‌ماهی، عضو هیئت علمی دانشگاه سوره در این نشست به «نسبت هوش مصنوعی با هنر‌های بومی» پرداخت و با اشاره به ویژگی‌های انواع هنر بومی ایران گفت: تنوع فرهنگی، پایداری و حفظ هویت، خلاقیت و نوآوری، ادغام با معماری، عملکرد اجتماعی، قصه‌گویی و نمادگرایی از ویژگی‌های انواع هنر بومی است که منبعی غنی از تاریخ، هویت و فرهنگ هستند و زنگ خطر آنجاست که نه به واسطه زبان می‌توانیم با هوش مصنوعی ارتباط برقرار کنیم و نه تولیدکننده الگوریتم‌های هوش مصنوعی هستیم.
وی در ادامه با اشاره به نسبت هوش مصنوعی با هنر افزود: کمتر از پنج سال دیگر با دریچه جدیدی از هوش مصنوعی مواجه خواهیم بود. یکی از چالش‌های ما در عرصه هنر، صنعتی و جهانی شدن است و ارزش‌هایی که سنت برای آن تعیین کرده کمرنگ می‌شود و هنر تجاری و کالاشدگی پیدا می‌کند و اینها بنیان هنر را دچار چالش خواهد کرد و چالش‌های اقتصادی برای آن ایجاد خواهد شد.
رمضان‌ماهی با اشاره به کاربرد‌های هوش مصنوعی در هنر‌های بومی ادامه داد: تولید آثار هنری، طراحی الگو، شبیه‌سازی تکنیک‌های سنتی، تحلیل آثار هنری، ترمیم آثار هنری، شخصی‌سازی و سفارشی‌سازی آثار و تحلیل روند‌های هنری از جمله کاربرد‌های هوش مصنوعی در عرصه هنر‌های بومی است.
وی تصریح کرد: هوش مصنوعی می‌تواند تهدید‌هایی نیز به همراه داشته باشد. هوش مصنوعی به راحتی می‌تواند الگو‌ها را کپی‌برداری و شناسایی کند. همچنین از دست دادن اصالت اثر و جایگزینی هنرمند با هوش مصنوعی از چالش‌های مهم دیگر این عرصه است.
وی تأکید کرد: به نظر می‌رسد باید سه حوزه را فراخوان کرد، یعنی هنرمندان باید به خلاقیت، نوآوری و حفظ و انتقال فرهنگ بپردازند و سیاستگذاران قوانین مورد نیاز را تدوین و وضع کنند و همچنین حمایت مالی داشته باشند و دانشگاهیان نیز به تحقیق و آموزش بپردازند. به همزیستی با هوش مصنوعی خواهیم رسید و این باعث تغییر ماهیت بوم خواهد شد.
انتهای پیام