امام حسن مجتبی (ع) فرمودند: مادرم فاطمه (س) را در شب جمعه در محراب دیدم که به عبادت ایستاده بود. او همچنان در رکوع بود، تا روشنی بامداد برآمد. شنیدم که او به مردان و زنان مؤمن دعا می‌کرد و آنها را نام می‌برد و برای آنها فراوان دعا می‌کرد در حالی که برای خود دعایی نمی‌کرد. گفتم: مادر! چرا همان‌گونه که برای دیگران دعا می‌کنی برای خود دعا نمی‌کنی؟ فرمود: فرزندم! نخست همسایه و سپس اهل خانه. [علل الشرائع، صفحه ۱۸۲]