روزی به فقیه عارف مرحوم آیت‌الله بهجت(ره) عرض کردم: هنگامی که در قم هستم دلم خلوت است، اما همین که به تهران می‌روم دلم شلوغ می‌شود و فراغت دل را از دست می‌دهم. فرمودند: «گاهی انسان در ده خلوتی هست، اما دلش شلوغ است و گاهی در شهر شلوغی است اما دلش خلوت است»، یعنی تو باید اینگونه باشی و به قول سعدی شیرازی: هرگز حدیث حاضر غایب شنیده‌ای، من در میان جمع و دلم جای دیگر است. [کتاب ساحل بقا، صفحه 545]