رضا بیات، مصحح «علی‌نامه» در گفت‌وگو با ایکنا می‌گوید: وقتی جریان تحول و تطور شعر فارسی را نگاه می‌کنید، آن را معرکه جدل‌های کلامی می‌بینید. انواع و اقسام استدلال بر برتری اهل‌بیت(ع) در آن جاری است. این روند به مرور حرکت خود را به سمت جلو ادامه می‌دهد تا به نقطه‌ای می‌رسد که عرفا اگر می‌خواهند در سلسله عرفانی خود قطب باشند باید «سید» باشند و برای خود نسب سادات پیدا کنند! «نعمت‌الله ولی» می‌شود سیدنعمت‌الله ولی؛ «شاه داعی شیرازی» می‌گوید: من سید هستم و به همین ترتیب دیگران! در نهایت استمرار این روند به نقطه‌ای می‌رسیم که اهل سنت آن روزگار دوازده امام را می‌پذیرند؛ امام غایب را قبول دارند؛ مدح می‌کنند، اما در عین حال می‌گویند ما سنی هستیم!