ادبیات فارسی خاستگاه حکمت و اخلاق و انساندوستی است و از این رو در ماه خدا چیدن میوه‌های رنگارنگی که از بزرگان ادب ایران باقی مانده و ریشه در چشمه جوشان معرفت دارد می‌تواند ضیافت الهی را دلچسبتر کند.
«چشمه حکمت» سلسله گفتارهایی مجمل و مختصر از ادبیات فارسی در زمینه حکمت، عرفان و دین است که هر سال در ماه مبارک رمضان، از نگاه و قرائت یکی از چهره‌ای ادبی کشور در خبرگزاری بین‌المللی قرآن تقدیم شما خوانندگان روزه‌دار می‌شود تا قطره‌هایی شفابخش از اقیانوس رحمت الهی را در کنار هم بچشیم.
در این رمضان همراه با استاد سیدحسن نورانی؛ شاعر، مدرس و پژوهشگر ادبیات فارسی هستیم و در اولین قسمت که همگام با نخستین روز از ماه مبارک رمضان است به موضوع شکرگزاری پرداخته‌ایم.
در باب شکر نعمت
شکرگزاری موضوعی است که از دیرباز در ادبیات ما سابقه زیادی داشته و امروزه در ادبیات غرب هم دیده می‌شود که نمونه آن کتاب معجزه شکرگزاری است. نمونه آن در ادبیات فارسی در گلستان است که بارها شنیده‌ایم اما امروز می‌خواهیم از زاویه‌ای متفاوت به آن بنگریم.
وقتی سعدی در قرن هفتم می‌فرماید: «منت خدای را عزوجل که طاعتش موجب قربت است و به شکر اندرش مزید نعمت» می‌خواهد بگوید که نزدیکی به خداوند و شکر گفتن نعماتش موجب زیادی نعمت می‌شود. نظامی هم در قرن ششم گفته است: «شکر نعمت، نعمتت افزون کند.» پس می‌بینیم که پیش از کتاب‌های امروزی نوشته شده در این زمینه ما در ادبیات حکمت‌آموز خود درباره نعمت‌های پروردگار و شکر و سپاس وی برای این نعمات مطلب داریم و امید که در این ماه شکر این معنا را بهتر و عمیق‌تر درک کنیم.
در چشمه حکمت بعدی این بخش از گلستان سعدی را ادامه داده و درباره آن بیشتر خواهیم گفت.
انتهای پیام