همچنان که نمی‌توان از هنر ایرانی گفت و از اصفهان نگفت، نمی‌توان از مکتب مناجات‌خوانی گفت و از نقش ششصد ساله اصفهانی‌ها در آن چشم پوشید. قطعه «یا رب‌العالمین» را باید نماینده‌ای از مناجات‌خوانی اصفهانی‌ها دانست که با دقت و دلدادگی خالق اثر، نوای لطیفی در گفت‌وگو با خدا شد. آواهای رمضانی، گنج‌های شنیده‌نشده‌ای از فرهنگ ما هستند که فضایی مقدس را خلق کردند و سال‌ها نجوا شده‌اند؛ مجموعه «به‌خوان» به کوشش آکادمی هدی به کندوکاو رسانه‌های ماندگار، که هنوز بر سفره مردم مهمان مانده‌اند، می‌پردازد.