برخی پژوهشگران معاصر درباره کلام تأثیرگذار شیخ شوشتری نوشته‌اند: «به‌طور کلی شیوه شیخ سخن گفتن با دل‌هاست و به همین دلیل، کشش ویژه‌ای در کلام اوست.» (سنگری، عاشورانگاران، ج ۲، ص ۵۲، ۶۸ و ۶۹). همچنین گفته شده بخشی از اطلاعاتی که در کتاب‌های آیت‌الله شیخ جعفر شوشتری موجود است، محصول الهام‌های او هستند.
مرحوم حاج شیخ جعفر، در سال ۱۲۳۰ هجری قمری شوشتر متولد شد و پس از خواندن مقدمات و ادبیات به نجف اشرف مهاجرت کرد و در این شهر و همچنین در کربلا از محضر علمای آن دوران بهره برد و چند سالی نیز از درس شیخ مرتضی انصاری استفاده کرد. او بعد از بازگشت به شوشتر مرجع تقلید مردم خوزستان شد.
شیخ جعفر شوشتری در سال ۱۳۰۳ هجری قمری یعنی در ۷۳ سالگی وفات یافت و پیکر او در نجف اشرف به خاک سپرده شد.
نسخه‌های خطی برخی از منابر شیخ جعفر شوشتری هنوز چاپ نشده است. از این نسخه‌ها قطعات کوتاهی انتخاب شده است که در ایام ماه رمضان برای نخستین بار در ایکنای خوزستان انتشار می‌یابد.
باری. مرض، مرض خودمان است. می‌خواهم چاره کنم. به نقد چاره چه می‌شود؟ می‌ترسم پرده برداشته شود، چشمت باز می‌شود. می‌بینی تاریک است. خانه‌ای نداری. علاجی که بعد از توبه به نظرم می‌آید دعا است. خصوص آخر ماه مبارک رمضان، وقتی که افتادی نمی‌توانی دعا کنی.
ملک الموت را که دیدی راه توبه منقطع است.
حالا بیا (به زبان امام سجاد علیه السلام در دعای ابوحمزه) بگو: «وَ ارْحَمْني صَريعاً عَلَي الْفِراشِ تُقَلِّبُني اَيدي اَحِبَّتي.»
وای! خدایا! وقتی که از پا افتادم رو به قبله، خدایا تو بر من رحم کن.
«وَ تَفَضَّلْ عَلَي مَمْدوُداً عَلَي الْمُغْتَسَلِ يقَلِّبُني صالِحُ جيرَتي» وقتی که اموال را بردند. رخت بر تن داشتی. وقتی که در مغتسل همه رفت، حتی رختت. الهی تو را قسم می‌دهم به حق آن کسی (امام حسین علیه السلام) که کسی غسلش نداد.
الهی وقتی که در آن گودال مرا پایین کردند من مهمان تو شدم.
انتهای پیام