شیخ حسین انصاریان، مفسر قرآن کریم در یکی از سخنرانی‌هایش درباره غربت اباعبدالله(ع) می‌گوید: امام حسین(ع) در لحظات آخر روی اسب نشسته بودند؛ هیچ‌کس نمانده بود، تنها، تشنه و داغ‌دیده بودند؛ نیزه را بر خاک فرو بردند و به آن تکیه زدند، سپس با یک دنیا محبت رو به لشکر دشمن فرمودند: ساکت باشید! به خیمه‌های من گوش دهید! لشکر گوش دادند؛ فقط صدای گریه شنیدند. امام فرمود: حالا که شنیدید «هل من ناصر ینصرنی؟...»