«با زبان قرآن آشنا بشویم؛ با زبان قرآن خودمان را آشنا کنیم؛ این یکی از امتیازاتی است که اگر چنانچه این را بتوانیم تأمین کنیم در جامعه خودمان [خوب است]؛ روی این در قانون اساسی ما و در قوانین اولیِ انقلاب تأکید شده، روی این تکیه شده که ما باید زبان عربی را - که زبان قرآن است - یاد بگیریم. آنهایی هم که حالا ندارند این امکان را یا نمی‌توانند، خیلی خب قرآن را جلویشان باز کنند، این قاری شروع کند قرآن خواندن - حالا اینجا قرّای ما مثلاً ده دقیقه، دوازده دقیقه می‌خوانند، آنجا یک ساعت بخوانند؛ یک ساعت، سه ربع ساعت، یک نفر یا دو نفر، قرآن بخوانند، تلاوت کنند، با صوت خوش، با همین شیوه‌های قرائتی دارای زینت تلاوت - و افراد حاضر باشند، قرآن را باز کنند، اگر معنایش را نمی‌فهمند، ترجمه را نگاه کنند و گوش کنند به آنچه که او [میخواند]. این از جمله چیزهایی است که معارف قرآن را در کشور توسعه می‌دهد.»