وی با استناد به آیه «إِنَّ اللَّهَ جَمِیلٌ یُحِبُّ الْجَمَالَ» گفت: غیر از هنر که تاج سر آفرینش است، بنیان هیچ منزلت جاودانهای نیست.
وی افزود: پس از بازنشستگی در سال ۱۳۷۷، مسیر تازهای در زندگیاش آغاز شد. گرچه پیش از آن معلم علوم بود، اما با آغاز دوران بازنشستگی بهصورت جدی وارد حوزه آموزشهای هنری شد و مدتی نیز با خانم سعادتی، یکی از چهرههای فرهنگی استان، همکاری داشت.
وی با اشاره به اینکه نقطه شروع فعالیتهای اجتماعی خود را با همکاری با بهزیستی آغاز کردم، گفت: پنجشنبهها وقت خود را صرف آموزش هنر به کودکان کمتوان جسمی میکردم.
به گفته وی، هدف از این کار آموزش مهارتهای سنتی با نیت اشتغالزایی و ارتقای عزتنفس این کودکان بود و با کمک اداره کل میراث فرهنگی و صنایعدستی استان، کارگاهی برای احیای دوختهای سنتی خراسان جنوبی راهاندازی کردیم و از مناطق مختلف استان، طرحها و نمونههایی گردآوری کردم که برخی از آنها قدمتی بیش از ۷۰ تا ۱۰۰ سال داشتند زمانی که هنوز برق نبود، زنان این دیار با نور آفتاب، زیبایی میآفریدند.
این بانوی فعال فرهنگی، در ادامه از راهاندازی کارگاه آموزشی ویژه زنان بیسرپرست و دختران کمبرخوردار گفت: مواد اولیه رایگان در اختیارشان گذاشتم و آموزشها هم مجانی بود. بسیاری از آنان پس از آموزش وارد بازار کار شدند.
وی همچنین از ثبت و راهاندازی سمن «مهارتآموزی» سخن گفت که تاکنون حدود هفت سال است به فعالیت خود ادامه میدهد و دهها زن سرپرست خانوار را توانمند کرده است.
به گفته وی، این سمن تنها سازمان مردمنهادی بود که از میان ۱۱ پیشنهاد استان، با آن موافقت شد.
مشرقیمقدم ادامه داد: اکنون به مرکزی پرنشاط برای فعالیتهای فرهنگی و هنری بازنشستگان زن تبدیل شده است. شاهنامهخوانی، کلاسهای هنری، برنامههای شاد و دورههای آموزشی برای بانوان از جمله برنامههای این مرکز است.
وی افتخار خود را حضور در جشنوارههای ملی دانست و گفت: در سال ۱۴۰۲ بهعنوان بازنشسته ملی و در سال ۱۴۰۰ بهعنوان کارآفرین نمونه انتخاب شدم. اما افتخار اصلی من، راهاندازی و هدایت صدها زن و دختر مستعد و محروم به سوی توانمندی و استقلال است.
مشرقیمقدم همچنین از فعالیتهای خیریه خود گفت از توزیع نوشتافزار و کیف و کفش برای دانشآموزان محروم در مهرماه گرفته تا تهیه بستههای غذایی در عید نوروز و دوران کرونا.
در پایان، وی از حاضران خواست که هرکس در حد توانش قدمی برای حمایت از آموزش و هنر بردارد و خانوادههای زندانیان، کودکان بیسرپرست و زنان نیازمند را فراموش نکنند.
این روایت ساده اما تأثیرگذار، تصویری روشن از زنی را ترسیم میکند که بازنشستگی را نقطه پایان ندانست، بلکه آن را به فرصتی برای شکوفایی اجتماعی و فرهنگی تبدیل کرد؛ بانویی که دلهای بسیاری را از زمین به آسمان پیوند زد.
سپیده قلندری
انتهای پیام