وی با اشاره به برجسته‌ترین ویژگی شخصیتی استاد، گفت: روحیه بشاش، طنازی دلنشین و نگاه سراسر شکر و رضایت ایشان از زندگی، همیشه در ذهن من باقی مانده است. با اینکه از نظر جسمی محدودیت داشتند، اما روحیه‌شان از خیلی از افراد سالم بهتر بود. بارها به ایشان گفتم: حاج‌آقا، با این وضعیت جسمی، چطور این‌قدر آرامش دارید؟ و ایشان با همان لبخند همیشگی می‌گفتند: من اصلاً به مشکلم فکر نمی‌کنم، همیشه فکر می‌کنم از آدم‌های سالم هم سالم‌ترم، و همیشه خدا را شکر می‌کنم.
رحمدار افزود: این نگاه شکرگزارانه به زندگی و رضایت به مشیت الهی، بزرگ‌ترین درسی بود که از ایشان گرفتیم. به‌نظر من، استاد ذاکری تنها استاد صوت و لحن و تجوید نبود، بلکه مهم‌تر از آن، استاد اخلاق بود. او نمونه‌ای زنده از آداب و اخلاق قرآنی در زندگی روزمره بود.
این قاری نهاجا ادامه داد: حتی در سخت‌ترین روزهای بیماری‌شان، وقتی به عیادتشان می‌رفتیم، باز هم با همان لحن شیرین و روحیه طنازشان، تلاش می‌کردند با ما شوخی کنند. هیچ‌وقت ندیدم در سختی‌ها، خم به ابرو بیاورند یا شکایت کنند. در واقع، آرامش و توکل در چهره ایشان موج می‌زد.
رحمدار که از سال ۱۳۸۱ تا حدود سال ۱۳۹۰ به‌طور مستمر در جلسات استاد ذاکری شرکت داشته است، گفت: من از دوره دانشجویی‌ام در تهران و اصفهان، فاصله‌ای از محضر استاد داشتم، اما از زمانی که به شیراز برگشتم، حدود ۸ یا ۹ سال شاگردی ایشان را با افتخار ادامه دادم. واقعاً هر جلسه با ایشان، هم آموزش بود، هم تربیت، هم نور.
بنا بر این گزارش، استاد محمدعلی ذاکری، از اساتید برجسته و خوشنام قرآن کریم در استان فارس، روز دوشنبه، دوازدهم خردادماه ۱۴۰۴ دار فانی را وداع گفت. او طی سال‌ها تلاش خالصانه، شاگردان فراوانی را در حوزه قرائت، صوت و لحن و اخلاق قرآنی تربیت کرد.
ویژگی برجسته او، نگاه توأم با تواضع، طبع شوخ، روحیه مقاوم و ادب قرآنی در رفتار با شاگردان و مردم بود. استاد ذاکری نه‌تنها با قرآن زندگی کرد، بلکه قرآن را زیست؛ و نام او تا همیشه با آموزش ناب، اخلاق عملی و شکر همیشگی گره خورده است.
انتهای پیام