ولوله در جان هر بوفِ سیاه افتاده است
لشکر خورشید از مشرق به راه افتاده است
قوم گوساله‌پرستان بین که با ناباوری
راست چون گوساله در کشتارگاه افتاده است
بعد چنگال پلنگ افتاده در چنگال شیر
آمده از چاله بیرون و به چاه افتاده است
پهلوانِ عرصه را بنگر که همچون روسپی
بر سُرینش داغِ بسیاران گواه افتاده است
از تماشای شکوه گنبد پوشالی‌اش
عالمی در ریشخند و قاه قاه افتاده است
بد شدی رسوا برو فکر کلاهی تازه باش
تا بجنبی از سرت اینجا کلاه افتاده است
ملک سلطان خراسان است این ای خوش خیال
آن که بر خاکش امیر و پادشاه افتاده است
خواست بگریزد ولی برق شهابش کور ساخت
چشم هر شیطان که براین بارگاه افتاده است
آخرش ماه از محاق خویش می‌آید برون
گرچه ابر تیره در انکارِ ماه افتاده است
انتهای پیام