سروده اول:
غروب یک تنه بار جهان به دوش تو بود
تو بودی و همه آسمان به دوش تو بود
زمین تحمل گام تو را به خویش نداشت
چرا که بار غم بیکران به دوش تو بود
تو آن ستاره شدی گوشه‌ای از آن صحرا
که خط سیر همه کهکشان به دوش تو بود
چقدر زخم که با دست تو مداوا شد
چقدر پینه نامهربان به دوش تو بود
پس از تحمل این رنج‌های پی در پی
بلای آن همه زخم زبان به دوش تو بود
تو کوه بودی و پژواک حرف‌های حسین
رسالت همه پیغمبران به دوش تو بود
غروب یک تنه رفتی به رزمگاه جدید
شکست هیمنه شامیان به دوش تو بود
سروده دوم:
روزی عجیب حادثه‌هایی عجیب‌تر
خواهر غریب بود و برادر غریب‌تر
گودال تشنه است به خون، تیغ تشنه‌تر
قابیل از همیشه خود نانجیب‌تر
امشب به نوحه خوانی این بیت می‌‍شود
چشم غزل به آیه «امن یجیب» تر
گاهی مرور می‌کنم این اتفاق را
هر روز بی‌نصیب‌تر از بی‌نصیب‌تر
دیگر به طاق سینه شکیبم نمانده است
شعر از من و من از غزلم ناشکیب‌تر
قرآن شنیدنی است به لحن تو در منار
بر نیزه بود لحن اذان ات عجیب‌تر
هنگامه تلاوت الکهف والرقیم
محشر شد از زمانه خود عن قریب تر
گودال نقطه گاه وصال تو با خداست
بودی در آن میانه تو گویا حبیب‌تر
ای در منا و سعی و صفای تو جلوه‌گر
لبیک لاشریک لک ات مستجیب‌تر
هر کس رغیب عشق خدا شد سرش شکست
اما تو سر بریده شدی بی‌رقیب‌تر