رضاشاه پهلوی خود را «احیاگر سلسله پادشاهی» و «امتداد سلسله پادشاهان هخامنشی» می‌دانست. همه افتخارش به ایران قبل از اسلام بود و همه تلاش خود را برای اسلام‌زدایی و مبارزه با مظاهر دینی مردم به کار گرفته بود اما این شاه شاهان در همان ساعات اولیه حمله متفقین، قصد فرار از کشور را داشت.
اکنون سؤال این است که چرا در شهریورماه ۱۳۲۰، علی‌رغم اینکه هیچ فرماندهی کشته نشد و به هیچکدام از تجهیزات نظامی ارتش شاهنشاهی هیچ خسارتی وارد نشد، در هشتاد ساعت سراسر ایران به اشغال متفقین درآمد؟ اما در خردادماه سال جاری علی‌رغم غافلگیری اولیه و ترور فرماندهان ارشد نظامی و تخریب بسیاری از تجهیزات نظامی و پدافندی، در ظرف هشت ساعت ورق جنگ برگشت.
چه تفاوتی وجود داشت؟ مگر شعار رژیم پهلوی ملی‌گرایی نبود؟ مگر شعار او بازگرداندن شکوه هخامنشیان به ایران نبود؟ پس چرا هیچ (یعنی هیچ) مقاومتی در برابر تجاوز آشکار دشمنان نداشتند، اما در جمهوری اسلامی در دو جنگ تحمیلی، همه ملت پای کار ایران آمدند.
چطور شد که ملت ایران در شهریورماه ۱۳۲۰ هیچ مقاومتی در برابر اشغال‌گران نداشت اما در جنگ تحمیلی اول و دوم با همه وجود پای کار ایران بود و نه تنها از مهاجمان هراسی به دل راه نداد بلکه هراسی بزرگ در دل آنها ایجاد کرد؟ چه چیزی تفاوت کرده بود، چه تغییری در ملت ایجاد شده بود، عامل آن تغییر چه کس یا چیزی بود.
اینجاست که تفاوت وجود یک رهبر الهی، نائب‌المهدی(عج)، مدیر و مدبر و شجاع و متقی با یک دیکتاتور بزدل، بی‌تقوا، وابسته و بدون پشتوانه دینی نمایان می‌شود. اینجاست که تفاوت ملت امام حسین(ع) که عزیزترین فرزندانش را فدای برقراری حکومت اسلامی کرده است با ملی‌گرایی و باستان‌گرایی بدون روح و معنا معلوم می‌شود.
تفاوت یک نظام مردمی و برآمده از خواست و اراده مردم با یک نظام دست‌نشانده و وابسته به قدرت‌ها دانسته می‌شود، این معجزه روح و معنای ولایی و شیعی بود که به برکت انقلاب اسلامی در کالبد وطن دمیده شده است و ایران را نه تنها برای ایرانیان که برای همه شیعیان و آزادگان جهان به حرم تبدیل کرده است.
انتهای پیام