مبحث سی‌‌‌وچهارم «پرواز تا ملکوت» روایت فداکاری و شهادت فرزندان امیرالمؤمنین(ع) به‌ویژه حضرت عباس(ع) در واقعه عاشورا که در ادامه مشروح آن را می‌خوانیم و می‌شنویم.
نخست عبدالله بن علی، فرزند فاطمه اُم‌البنین که در کودکی پدرش را از دست داد. پس از شهادت یاران امام حسین(ع)، حضرت عباس(ع) برادران مادری خود را به میدان فرستاد. عبدالله با شجاعت جنگید تا به دست هانی بن ثبیت شهید شد. پس از او، عثمان بن علی در ۲۱ سالگی با تیر خُولی بن یزید شهید شد و سپس جعفر بن علی نیز پس از نبردی دلیرانه به دست همان قاتل شهید شد.
شهید بعدی محمد اصغر بن علی بود که مردی از قبیله بنی ابان او را کشت. برخی او را فرزند أسماء بنت عمیس دانسته‌اند.
سپس عباس بن علی، ابوالفضل، قمر بنی‌هاشم وارد میدان شد؛ فرزند نخست اُم‌البنین و پرچمدار سپاه امام حسین(ع) ۳۴ سال داشت و از شجاعت و قامت بلندش یاد شده است. امام صادق(ع) او را نمونه بصیرت و ایمان دانسته و امام سجاد(ع) منزلت او نزد خدا را بی‌مانند توصیف کرده است.
وقتی حضرت عباس(ع)، امام(ع) را تنها دید، اجازه جهاد خواست. امام حسین(ع) فرمود: «برادرم، تو عَلَم‌دار منی»؛ حضرت مأمور آوردن آب برای کودکان شد. او به سوی فرات تاخت، راه را از میان چهار هزار دشمن گشود و مشک را پر کرد، اما به یاد تشنگی امام(ع) آب ننوشید. نوفل بن ازرق دست راستش را قطع کرد و سپس دست چپش را بریدند. مشک را با دندان گرفت ولی با تیر سوراخ و آبش ریخته شد. تیر یا ضربت گرز بر بدن و سرش نشست و بر زمین افتاد.
امام حسین(ع) بر بالینش آمد و با گریه فرمود: «اکنون پشتم شکست»؛ حضرت عباس(ع) همان‌جا به شهادت رسید. به سبب زخم‌های بسیار، امکان انتقال کامل پیکرش نبود.
حضرت عباس(ع) آخرین شهید از یاران امام(ع) بود و پس از او کودکان بی‌سلاح خاندان ابوطالب به مظلومیت شهید شدند.