در داد و ستد نعمت‌ها چه چیز در ما حاصل می‌شود؟ عمارت، نعمت، ریاست، ماشین، زن، بچه! اینها مهم نیست، مهم این است که در داد و ستد اینها ما چقدر کم و زیاد می‌شویم؟ ماشین را به من می‌دهند، من چقدر شاد می‌شوم؟ از من می‌گیرند چقدر افت می‌کنم؟ بانویی را پیدا می‌کنم چقدر سرشار می‌شوم؟ از دست می‌دهم چقدر می‌بازم؟ این مهم است. یعنی آنچه که مهم است، مقدار کم و زیاد وجود من در مصاف وقایع است، وقایع مهم نیستند! وقایع با تلخی‌شان شیرین‌اند و شیرینی‌شان در همین است که در این مصاف، آدم اندازه‌های خودش را بفهمد چقدر کم و زیاد می‌شود. کم و زیاد نشویم ما! [استاد علی صفایی حائری]