در «برگی از آفتاب» آمده است: هشتم ربیع الثانی سال ۲۳۲ هجری قمری، خورشید مدینه طلوع دیگرگونه‌ای داشت. خانه امام هادی(ع) غرق شادی و نور بود و فرشتگان برای طواف دور گهواره امام حسن عسکری(ع) صف کشیده بودند. آن امام والامقام، پس از پدربزرگوارش، در ۲۲ سالگی به امامت رسید و پس از شش سال امامت، در ۲۸ سالگی شربت شهادت نوشید. مادر امام حسن عسکری(ع) حُدَیث، حُدَیثه، سوسن و به قولی سلیل نام داشت. او از زنان پرهیزکار روزگار و دارای عالی‌ترین فضیلت‌ها بود. در روایت آمده است که وقتی مادر امام حسن عسکری(ع) نزد امام هادی(ع) آمد، ایشان فرمود: «سلیل، از آفت ها، پلیدی‌ها و ناپاکی‌ها محفوظ است.» سپس رو به او کرد و ادامه داد: «به همین زودی، خداوند حجت خود را به تو عطا می‌کند».
پس از حضرت موسی بن جعفر(ع) سال‌های بسیار در سیاه چال‌های هارون به سربرد، چنان می‌نماید که امام دیگری جز امام حسن عسکری(ع) به این سرنوشت دچارنشد. امام عسکری(ع) از سال ۲۵۴ تا ۲۶۰ سخت‌ترین روز‌های زندگی اش را زیر نظر سه خلیفه غاصب (معتز و مهتدی و معتمد) گذراند. آنان هرگز به زندان بسنده نکردند؛ بلکه بار‌ها اندیشه پلید از میان بردن حضرت در سر پروراندند و در پرتو قدرت الهی که با خلع از خلافت، قتل و یا دیگرمشکلات رو‌به‌رو شدند.
امام حسن عسکری(ع) با وجود همه آن فشار‌ها و کنترل‌ها و مراقبت‌های بی وقفه حکومت عباسی، یک سری فعالیت‌های سیاسی، اجتماعی و علمی در جهت حفظ اسلام و تشیع و مبارزه با افکار ضد اسلامی و ضد شیعی انجام داد که اهم کوشش‌ها و تلاش‌های علمی ـ فرهنگی آن حضرت عبارت از تربیت شاگردان است. گرچه حضرت عسکری(ع) بر اثر نامساعد بودن زمان و محدودیت بسیار شدید که حکومت عباسی اعمال می‌کرد، موفق به گسترش دانش دامنه‌دار خود در سطح کل جامعه نشد، ولی در تربیت شاگردانی که هر کدام به سهم خود در نشر و گسترش معارف ناب تشیع و رفع شبهات دشمنان شیعه نقش مهم و به سزایی داشتند، موفق شد.
ویژه‌نامه اینترنتی «خورشید یازدهم» را اینجا بخوانید.
انتهای پیام