همه شیعیان ایران در طول قرن‌های متمادی، خود را به شدت مدیون فیض وجودی حضرت معصومه(س) دانسته و می‌دانند. آرزوی زیارت مستمر قبر مطهر او را دارند. بزرگان معرفتی و علمی تشیع، همواره برای گشودن گره‌های بزرگ علمی و اجتماعی خود به روح این بزرگوار متوسل شده‌اند.
محبت این بانوی بزرگ و عداوت با دشمنان و بدخواهان او را وسیله قرب به خدای متعال دانسته و می‌دانند و به هنگام زیارتش خطاب به او می‌گوییم: «أَتَقَرَّبُ إِلَى اللَّهِ بِحُبِّکُمْ وَ الْبَرَاءَةِ مِنْ أَعْدَائِکُمْ» و به دلیل شأن و منزلت و جایگاه ویژه‌ای که در درگاه الهی دارد از او می‌خواهیم که واسطه و شفیع ما در درگاه الهی باشد: «یَا فَاطِمَةُ اشْفَعِی لِی فِی الْجَنَّةِ فَإِنَّ لَکِ عِنْدَ اللَّهِ شَأْناً مِنَ الشَّأْنِ».
تذکر این نکته تأسف‌انگیز هم بی‌وجه نیست که در چندسال اخیر، محبان این بانوی مکرم و شیعیان فاطمه زهرا(س)، با همه احترام و اکرام بی‌نظیر و شگفت‌آوری که برای مقام زن قائل‌اند، از سوی کسانی که زن را صرفاً ابزاری برای سرگرمی و لذت‌جویی مردان می‌دانند و می‌خواهند، متهم به «زن‌ستیزی» و «نقض حقوق زنان» می‌شوند. و عجیب‌تر اینکه عده‌ای از دختران و پسران تحصیل کرده و نخبه همین ملت و مکتب، چنین فریب بزرگی را باور می‌کنند.
انتهای پیام