ای وارث انبیا! اگرچه دیده‌هایمان از دیدارت محروم است، اما یاد تو در ژرفای جانمان جاری است. هر صبح را با امید آمدنت آغاز می‌کنیم و هر شب را با حسرت نبودنت به پایان می‌بریم. ما فرزندان انتظاریم؛ نسلی که آموخته است چگونه در میان تاریکی، چراغ امید را با نام تو روشن نگه دارد.