هرگاه خستگی روزگار بر شانه‌هایم سنگینی می‌کند، در دل می‌گویم: «اگر در کربلا بودم، همه غم و اشک‌هایم را بر دامان حسین(ع) می‌ریختم». دورم از تو، اما دلم در کنار مزار مطهر تو، آرام و خمیده بر خاک، زیارت‌نامه می‌خواند؛ آنگونه دلتنگ توام که گویی سال‌هاست در غربت مانده‌ام بی‌پناه.