وی ادامه داد: عزت در نگاه قرآن و اهل‌بیت(ع) امری موهومی و ظاهری نیست. قرآن می‌فرماید: «مَن کانَ یُرِیدُ العِزَّةَ فَلِلّهِ العِزَّةُ جَمیعاً؛ هر که خواهان عزت است، بداند که تمام عزت از آنِ خداست». پس عزت حقیقی، پرتوی از عزت الهی است و تنها در پرتو بندگی به انسان عطا می‌شود.
صاحب تفسیر مشکاة بیان کرد: کبر، نقطه‌ی مقابل این عزت است. آن‌که خود را مستقل از خدا می‌بیند، در حقیقت دچار توهم عزت شده است. کبر، نه نشانه قدرت، بلکه نتیجه جهل است؛ و بنده‌ی کبیر، از درون حقیر است. از همین رو امام سجاد(ع) از خدا می‌خواهد که او را از «ابتلای به کبر» حفظ کند، زیرا کبر همان حجابی است که میان انسان و معرفت الهی قرار می‌گیرد.
انصاری بیان کرد: عبودیت، حلقه‌ی پیوند این دو مفهوم است؛ یعنی راه رسیدن به عزت، از گذرگاه بندگی می‌گذرد. بنده آن‌گاه عزیز می‌شود که خود را در برابر خدا خاضع بداند. عبودیت در حقیقت، اوج آزادی است؛ آزادی از وابستگی‌ها، از خودبینی و از سلطه دنیا و مردم.
وی افزود: عبودیت، گوهر همه فضایل انسانی و راه رسیدن به عزت حقیقی است. آن‌که بنده خدا شد، از بندگی غیر او آزاد می‌گردد. چنین انسانی نه از دارایی مغرور می‌شود، نه از فقر می‌ترسد، نه از مردم می‌هراسد، و نه در برابر دنیا سر خم می‌کند.
صاحب تفسیر مشکاة تصریح کرد: در مکتب اهل‌بیت(ع)، عزت در برابر بندگی نیست، بلکه ثمره بندگی است. بنده‌ی خدا عزیز است، چون جز خدا را مؤثر نمی‌بیند؛ آرام است، چون به تدبیر او اعتماد دارد؛ و سرافراز است، چون بر محور ایمان می‌چرخد. بنابراین، راه رسیدن به عزت، نه در گریز از بندگی، بلکه در تعمیق آن است؛ چنان‌که امام سجاد(ع) آموخت:«خدایا! مرا عزت ده و به کبر مبتلا مکن، و مرا بنده‌ی خویش قرار ده.»
انتهای پیام