رشته دعا خوانی، هنری است ترکیبی از فنون صوتی، لحن آفرینی، و ارتباط معنوی با مضامین دعا و مناجات. یادگیری این هنر، علاوه بر ارتقای مهارت‌های صوتی، به تقویت ایمان و افزایش آگاهی از مضامین ادعیه منجر می‌شود.
از سنین کودکی در راه قرآن و اهل بیت(ع) قدم برداشتم. رشته تخصصی بنده تحقیق و ترتیل قرآن بود ولی به ادعیه‌خوانی هم علاقه وافری داشتم، به همین دلیل تصمیم گرفتم خود را در این رشته هم محک بزنم. حدود ۵ سالی است که وارد حوزه دعاخوانی شدم و به حول و قوه الهی موفق به کسب رتبه اول در چهل و هشتمین دوره مسابقات سراسری اوقاف شدم.
هر گاه قرائت قرآن به گوش برسد، در ناخودآگاه انسان بر اساس فطرتی که خدواند در وجود او نهاده است، حالت معنوی مطلوبی ایجاد می‌شود که متأثر از جاذبه قرآن است. این جاذبه را در هیچ موسیقی دیگری نمی‌توان یافت. در واقع، قرآن محرک نفس انسان است یعنی نفس انسان با شنیدن قرآن تحریک و غذای روحی او تأمین می‌شود و بر همین اساس، مقام معظم رهبری تأکید دارند که حتی تلاوت صرفِ قرآن، بدون توجه به مفاهیم نیز می‌تواند در قرآنی و معنوی شدن جامعه مؤثر باشد. با این اوصاف قطعا رشته قبلی بنده (تحقیق و ترتیل قرآن) در روندپیشرفتم در رشته دعاخوانی موثر بوده چون قرآن و دعا مکمل هم هستند.
چون در شهرستانی زندگی می‌کنم که استاد دعاخوان قهار نداشت تصمیم گرفتم به صورت جدی شروع به تمرین کنم. به طور مداوم به صوت اساتیدی چون مرحوم موسوی قهار گوش می‌دادم و سعی می‌کردم نکات کلیدی را رعایت کنم و در تمارین خود پیاده کنم.
چهل و هشتمین دوره مسابقات قرآن سطح بسیار بالایی داشت و رقابت‌ها تنگاتنگ بود. خداراشکر چون تمرین و ممارست داشتم به خوبی توانستم از رقبا از لحاظ امتیازی فاصله بگیرم و رتبه اول را کسب کنم. بنده، روزانه یک ساعت را به تمرین اختصاص می‌دهم.
در دنیای امروز، نقش بانوان در شکل‌دهی به هویت دینی و اجتماعی جامعه از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. بنابراین، بانوان دعاخوان نقش مهمی در ارتقای سطح جلسات دینی دارند و می‌توانند با صوت خوشی که دارند مبلغان خوبی برای تبلیغ دین و فرهنگمان شوند.
بله. بنده مدرس دارالقرآن ریحانه الرسول(ص) هستم و شاگردان زیادی هم دارم. نکته مهم این است که یک دعاخوان برای رشد واقعی نیازمند استاد صاحب‌نظر و صاحب‌نَفَس است. بدون استاد نمی‌توان در این مسیر به‌درستی پیش رفت. تربیت و پرورش دعاخوان باید تحت نظر استاد متخصص و آگاه انجام شود تا مسیر فنی و معنوی دعاخوانی به شکل اصولی طی گردد. البته بنده همچنان در جایگاه شاگردی قرار دارم.
دعاخوانی، در ذات خود بیش از آنکه هنری آوایی باشد، تجربه‌ای روحانی و تربیتی است؛ تجربه‌ای که با صوت آغاز می‌شود اما در نهایت به تهذیب نفس و صفای درون می‌انجامد. هر نغمه از دعا، اگر از دلِ پاک برخیزد، بر جان شنونده می‌نشیند و او را با حقیقتی فراتر از واژه‌ها پیوند می‌دهد. در این میان، نقش دعاخوان تنها ادای جملات نیست، بلکه واسطه‌گری میان زمین و آسمان است؛ میان انسانی که نیاز می‌گوید و خدایی که می‌شنود.
خاطره‌ای که هیچ وقت فراموش نمی‌کنم مربوط به یک روز عرفه بود. وقتی از خواندن دعای عرفه فارغ شدم، یکی از حاضرین از جای خودش بلند شد، بر پیشانی بنده بوسه زد و با گریه گفت در هیچ دعای عرفه‌ای این قدر حس و حال خوب نداشتم، به قدری ارتباطم با خدا و دعای عرفه و صدای شما قوی شده بود که در سفر مکه هم چنین حس و حالی را تجربه نکرده بودم. این کلام، یک دنیا برای بنده ارزش داشت که به لطف خدا توانستم نقشی در به وجود آمدن این حس و حال و ارتباط خوب داشته باشم.
به نظر بنده زمان آن رسیده است که مسئولان قرآنی کشور در عرصه بین‌المللی دعاخوانی نیز ورود کنند و زمینه‌ای فراهم شود تا دعاخوان‌هایی از کشورهای مختلف گردهم آیند. این تعامل می‌تواند به ارتقای سطح فنی و معرفتی دعاخوانان و گسترش فرهنگ دعا در جهان اسلام کمک شایانی کند. با برگزاری مسابقات بین المللی قطعا استقبال شرکت کنندگان خارجی در زمینه دعاخوانی هم بیشتر می‌شود، چون هر چه از دل برآید قطعا بر دل می‌نشیند. این مسأله نشان از رشد و بالندگی امت اسلامی ما دارد. مردم خواهان پناه آوردن به قرآن و دعا و اهل بیت(ع) هستند و دوست دارند بیش از پیش با قرآن وعترت مأنوس شوند.
در پایان لازم است از خانواده عزیزم، همسر عزیزم آقای حمید رجبی بیاتیانی که پابه پای بنده در مسابقات شرکت داشت و مشوق اصلی بنده برای کسب این رتبه بود و همچنین دوستان عزیز و اساتید گرانقدرم از جمله استاد دانشگر عزیز کمال تشکر را داشته باشم. قطعا وجود چنین همراهان مهربانی در کسب این رتبه بی تاثیر نبوده است.
انتهای پیام