اضطراب، این صفت ناپسند، بلایی بزرگ است كه در دل آدمیان زبانه میكشد. دل‌های مضطرب مانند كشتی‌های متلاطم و در شرف غرق‌شدن هستند که دچار غم و اندوه و ظلمت، همراه با وحشت بسیارند. این قبیل دل‌ها ثمری جز ضعف نفس، سستی اراده، محرومیت از قدرت تصمیمگیری و هدردادن استعدادها و ابتكارات ندارند، تا جایی که صاحبان خود را به عضو زائد جامعه تبدیل می‌کنند. شخص مضطرب تسلط کافی بر نفس و اعصاب خویش ندارد و چون همواره با غم و كسالت و سستی دست به گریبان است، از فعالیت بازمیماند.
بیشتر بخوانید:
از بعضی آیات قرآن شریف، به‌خوبی می‌توان نتیجه گرفت که اضطراب و نگرانی دل، از کفر و گناه انسان سرچشمه می‌گیرد؛ مثلاً می‌فرماید: «فَأَيُّ الْفَريقَيْنِ أَحَقُّ بِالْأَمْنِ إِنْ كُنْتُمْ تَعْلَمُونَ، الَّذينَ آمَنُوا وَ لَمْ يَلْبِسُوا إيمانَهُمْ بِظُلْمٍ أُولئِكَ لَهُمُ الْأَمْنُ وَ هُمْ مُهْتَدُونَ؛ پس اگر میدانید، كدام یک از ما دو دسته به ایمنی سزاوارتر است؟ كسانی كه ایمان آورده و ایمان خود را به شرک نیالودهاند، آنان را ایمنی است و ایشان راهیافتگاناند.» (سوره انعام، آیات 81 و 82)
طبق این آیه شریفه، ایمان و تقوا، امنیت دل را به ارمغان می‌آورد. مفهوم آن این است که اگر کسی ایمان و تقوا نداشته باشد، امنیت دل ندارد؛ یعنی مضطرب است. پس، اضطراب دل ناشی از کفر، ناسپاسی، گناه و نافرمانی خداوند تعالی است؛ چنانکه قرآن‌کریم در آیه دیگری می‌فرماید: «وَ مَنْ يُشْرِكْ بِاللَّهِ فَكَأَنَّما خَرَّ مِنَ السَّماءِ فَتَخْطَفُهُ الطَّيْرُ أَوْ تَهْوي بِهِ الرِّيحُ في مَكانٍ سَحيقٍ؛ و هر كس به خدا شرک ورزد، چنان است كه گویی از آسمان فروافتاده و مرغان شكاری او را ربودهاند یا باد او را به جایی دور افكنده است.» (سوره حج، آیه 31)
این آیه با تشبیه معقول به محسوس، بیان می‌کند: همان‌طور كه انسان در حال سقوط و در معرض حمله مرغان یا بادهای شدید، دچار اضطراب و وحشت می‌شود و مورد هجوم غم و اندوه قرار می‌گیرد، به همین صورت نیز فرد مشرک و كافر یا گناهکار، با اضطراب دست به گریبان است.
نتیجه اینکه راهکار رهایی از اضطراب خاطر و دستیابی به امنیت دل، از نظر قرآن کریم، تحصیل ایمان و تقوا و دوری از کفر و شرک و گناه است.
انتهای پیام