حجت‌الاسلام شیخ حسین انصاریان، مفسر قرآن کریم درباره غربت حضرت زهرا(س) می‌گوید: مدینه، شهری که صدای پیامبر(ص) را شنیده بود اما وقتی فاطمه(س) ناله زد، گوش‌ها بسته شد. خانه‌اش را سوزاندند، در و دیوار تنگ شد، و او ماند با دو کودکِ خردسال و دلی شکسته. حتی ناله‌هایش را هم تحمل نکردند، گفتند: یا شب گریه کن یا روز... اما زهرا(س) با همان بدنِ شکسته، هر صبح، دست حسن(ع) و حسین(ع) را می‌گرفت و به احد می‌رفت تا در کنار شهیدان پدر، اشک‌هایش را پنهان کند.