ائمه(ع) به ما آموختهاند که همواره به یاد مرگ باشیم. یکی از درمانهای مفید برای حب دنیا این است که انسان همواره به یاد مرگ باشد. همه ما معتقدیم که «كُلُّ مَنْ عَلَيْها فانٍ» همه آنان كه روى اين زمين هستند، فانى میشوند؛ اما اینطور نیست که این مسئله را همواره و همیشه در برابر خودمان تجسم و تصور کنیم. یکی از درمانهای مفید این است که انسان مرگ را برای خودش مجسم کند و همیشه تصور کند که هر لحظه ممکن است از دنیا برود. [شهید سید محمدباقر صدر، کتاب سنتهای تاریخی در قرآن، ص٢٣]