یکی از ویژگیهای الهامبخش در تربیت فرزند که میتوان از سبک تربیتی حضرت فاطمه(س) برداشت کرد، گنجاندن محبت و فداکاری در روابط روزمره خانواده است. چنانکه حضرت فضای زندگی فرزندان را مملو از محبت مادرانه میکردند و بچهها سرشار از آرامش و مهر بودند. بنای رابطه مادری و فرزندی بر مهرورزی و بعد آموزش، یادگیری و ... بود. امروز گاهی نیاز عاطفی فرزندان ما در خانه کمرنگ دیده میشود، هرچند از نظر امکانات رفاهی ممکن است تأمین باشند، اما به فضای مهرورزی همچنان نیاز دارند.
اولین مسئله برای گنجاندن محبت و فداکاری در زندگی روزمره، تصمیم و تمرین است. ما نیاز را تشخیص دادیم که فرزندان به محبت نیاز دارند، حال باید در ارتباط با خانواده اولویت را به محبت و ترمیم و حفظ رابطه والدین و فرزندان قرار دهیم و سپس تصمیم گرفتن بر تغییر رویه نادرست است و اگر تا الان مسیر محبت را اشتباه رفتهایم از اکنون اصلاح و تمرین کنیم.
اگر بخواهیم با نگاه واقعگرایانه بنگریم، بله، این کار شدنی است، اول اینکه شخصیت فرد باید شناخته و درک شود. وقتی فرد خود را در جایگاه بندگی خدا و انسان سالم و اهل فکر و دقت میبیند، طبیعتاً کارهایی را که با این جایگاه و شخصیت سازگاری ندارد، رها میکند، پس ابتدا باید فرد را متوجه جایگاه خود در عالم هستی کرد تا نقشی که می تواند را ایفا کند. نکته بعد اینکه از زندگی حضرت(س)، مبانی رفتار همراه با قناعت را دریافت کند، نه اینکه عین رفتار ایشان را به همان شکل تکرار کند، چرا که تکرار رفتار ممکن است با مختصات زمان ما سازگاری نداشته باشد و مورد عدم پذیرش قرار گیرد.
نیازهای فکری جوانان را از نظام فکری حضرت فاطمه(س) به آنها نشان دهیم. ما معمولاً از شخصیت حضرت به همانهایی اکتفا میکنیم که خودمان میخواهیم و گاهی حضرت را منحصر در برخی ویژگیها میکنیم، درحالیکه ایشان دارای شخصیتی جامع هستند که حتی برای نوجوانان شاخصه رفتاری دارند، بهطور مثال ما برای جوانان و نوجوانان، مهارتهای کلامی و ادبیات گفتاری حضرت(س) را تبیین کنیم، آنچه امروزه در حال آسیب خوردن هست.
ابتدا باید برویم سراغ افراد دغدغهمند و اهل فن، افرادی که به شخصیت ایشان آشنایی دارند و از طرفی مهارت ارتباط با جوان و نوجوان را نیز یاد دارند. ظرافتهای لازم در انتقال آموزه های فکری حضرت زهرا(س) به نسل نو باید مراعات شود. دریابیم جوان ما در چه فضای فکری و فرهنگی قرار دارد و چه دغدغه ای دارد؟ از همان مسئله و نیاز وی شروع کنیم و سپس مبانی فکری و رفتاری حضرت را برایش تبیین کنیم، بهگونهای که وی راه حل مسئله را در سبک رفتاری حضرت دریافت کند.
در مراسم فرهنگی و مذهبی باید به غنای محتوایی بپردازیم. امروزه فضای این مراسم از نظر ساختاری خوب ترسیم شده است و در سطح اجرایی و کارهای نمادین خوب پیشرفت کردند، اما نیاز هست در کنار این سطح اجرایی، توجه ما به سطح محتوایی و معنابخشی آن معطوف شود.
انتهای پیام