به گزارش ایکنا از آذربایجانشرقی، آیتاللَّه میرزا علی آقا شیرازی در حدود سال ۱۲۵۵ ش (۱۲۹۴ ق) در نجف اشرف به دنیا آمد، وی فاضل مشهور، ادیبِ محقق، فقیه فرزانه، طبیب صاحب نفس و سرآمد عارفان عصر خویش بودهاند و استاد شهید مطهری وی را «نهج البلاغه مسلم» می دانست. حاج میرزا علی آقا در سال ۱۳۱۶ ه.ق راهی اصفهان شد و بخشی از تحجصیلاتش را در مدرسه نیم آورد واقع در انتهای بازار بزرگ اصفهان گذراند. جاذبه معنوی مدرسان این مدرسه، خصوصاً آقا سید محمد باقر درچهای، موجب شده بود تا وی به این مکان روی آورد.
حاج میرزا علی آقا در بوستان شیخ اسدالله قمشهای که بهاری کوتاه داشت، گشت و گذاری کرد و ذهن مشتاق خود را از رایحه دانش و تقوای این مرد الهی، عطر آگین ساخت. یکی دیگر از اساتید حاجی میرزا علی آقا شیخ عبدالحسین محلاتی بود که در مدرسه صدر اصفهان دروس خارج را تدریس می نمود. آیتالله العظمی حاج آقا حسین بروجردی مرجع عظیم الشأن قرن اخیر در اصفهان، به دلیل تسلط بر منابع، تشریح مبانی فقه و اصول با زبانی رسا و قابل فهم، حوزه درسی گرم و پر رونقی داشت و یکصد نفر در آن حضور مییافتند حاج میرزا علی آقا شیرازی علاوه بر آنکه از شاگردان برجسته آیتالله بروجردی محسوب میشد، رابطه ای تنگاتنگ با آن فقیه داشت و استادش از همت عالی، علو طبع و حالات اخلاقی وی بر خویشتن میبالید.
حاج میرزا علی آقا شیرازی مباحثی، چون فقه، اصول، رجال و درایه را نزد حاج آقا میرزا کمال الدین ابوالهدی کرباسی (متوفی ۱۳۵۶ ه.ق) که عالمی فقیه و زاهدی مجتهد بود، فرا گرفت. ایشان که مدتی از جوار بارگاه مقدس مولای متقیان دور مانده بود، نگاه مشتاقش همیشه راه نجف را میکاوید، هنگامی که وی وارد نجف شد، حوزههای علمیه این شهر در اوج شکوه و مزین به وجود فقیهانی فرخنده و فرزانگانی والا مقام بود. از شخصیت هایی که حاجی به محضرشان شتافت و از اندوختههای علمی آنان استفاده کرد،
یکی از فرزانگانی که به محفل نورانی این عالم ربانی راه یافت، شهید آیتالله مطهری است. این آشنایی تبدیل به ارادت زیاد از سوی وی و لطف استاد از طرف آن مرد بزرگ شد. به طوری که بعدها حاج میرزا علی آقا به قم میآمد و در حجره شهید مطهری اقامت میگزید و علمای بزرگ در آنجا با ایشان دیدار داشتند و آن متفکر شهید درک محضر این استاد را از ذخائر گرانبهای عمر خود می دانست و حاضر نبود با هیچ چیزی معاوضه کند. فقیه عارف، حکیم و ادیب معاصر آیت الله حاج آقا رحیم ارباب از شاگردان خاص حاج میرزا علی آقاست، وی به آقا رحیم احترام بسیاری می گذاشت و در اصفهان به نماز جمعه او حاضر می شد.
حاج میرزا علی آقا شیرازی به موازات تدریس، از کاوش در منابع قرآنی، روایی و نیز آثار سلف غافل نبود و ضمن تلاشهای علمی به ارزش والای تفسیر تبیان پیبرد و پس از تحقیق و تفحص و تصحیح علمی و چاپ اصلاح شده این اثر نفیس را عهده دار شد. در این راستا از اهتمام آیتالله سید محمد حجت کوه کمری و جهد برخی شاگردان فاضل خود از جمله حسین عمادزاده، حاج آقا رحیم ارباب و جلال الدین همایی بهره برد و سرانجام تفسیر تبیان شیخ طوسی در سال ۱۳۶۵ (ه.ق) با چاپ سنگی در دو مجلد رحلی انتشار یافت. سر انجام این فقیه و عالم ربانی در بین الطلوعین روز یکشنبه هفدهم دیماه سال ۱۳۳۴ ه.ش مطابق با ۲۴ جمادی الاول ۱۳۷۵ ه.ق تن خاکی را به خاک باز پس داد و میهمان عرشیان شد. پیکرش را با احترام فراوان از اصفهان به قم انتقال داده، بنابر وصیتش در جوار بارگاه حضرت فاطمه معصومه (س) و مزار شیخان، ضلع جنوبی شرقی دفن کردند.