امیرمؤمنان علی(ع) میفرماید: «آلَةُ الرِّیَاسَةِ سَعَةُ الصَّدْرِ»، اما چگونه میتوان این ابزار را فراهم کرد؟ شرط لازم برای انصاف به فضیلت سعهصدر در مدیریت این است که مدیر؛
اولاً، خود را کامل و بینیاز از دیگران نداند.
ثانیاً، خود را مالک سازمان و زیرمجموعه خود نداند.
ثالثاً، دیگران را ذیحق نسبت به سازمان و رسالتهای سازمان بداند.
رابعاً، همیشه این احتمال را بدهد که نقد یا اشکالی هر چند بسیار تندی که دیگران مطرح میکنند، ممکن است از روی خیرخواهی باشد.
خامساً، هیچگونه توقع قدردانی و سپاسگزاری بابت خدماتش، از ذینفعان یا مرتبطان با سازمان نداشته باشد؛ و الا نه تنها تاب شنیدن نقدها را ندارد که تاب سکوت افراد را هم نخواهد داشت! او همواره منتظر دریافت پاداش از سوی دیگران است! و همین موضوع او را در موقعیت دشوار یأس و ناامیدی و سرخوردگی قرار میدهد.
سادساً، همیشه توجه داشته باشند که افراد سازمان فقط شخصیت و زیست سازمانی ندارند؛ آنها مسائل عدیدهای خارج از سازمان دارند که ممکن است سرریز آنها در سازمان جاری شود. به اصطلاح ممکن است دل پری از زندگی و خانه و شهر و جامعه داشته باشند، اما آن را در سازمان و علیه همکاران یا مدیران سازمان خالی کنند. توجه به این موضوع میتواند صبر و بردباری مدیران را تقویت کند.
انتهای پیام