وی با بیان اینکه حضور استاد واعظزاده در دانشکده الهیات دو خدمت بزرگ انجام داد، تصریح کرد: نخست اینکه دانشکده با حضور ایشان و دیگر چهرههای قوی، نیرومند و تأثیرگذار، غنی و ارزشمند شد؛ سرمایه علمی از حوزه علمیه وارد دانشگاه شد. دوم، حضور ایشان موجب شد دانشکده الهیات در صدر قرار گیرد، نه تنها در سطح کشوری بلکه در سطح بینالمللی، و توانست ارتباطات علمی خود را فراتر از مرزها توسعه دهد.
نقیزاده ادامه داد: برخی استادان شاید فقط برای کرسی تدریس مناسب باشند، اما کارآمدی بیرونیشان ضعیف است. یکی از معیارهای دانشگاه قوی، داشتن مرجعیت علمی است. ارتباط با جامعه و صنعت اهمیت دارد، اما تا سرمایه علمی در درون نباشد، ارتباط با بیرون به آسانی برقرار نمیشود.
استاد گروه قرآن و حدیث دانشکده الهیات دانشگاه فردوسی با تأکید بر استفاده از محضر اساتید بزرگ برای سنجش شخصیت و ارزیابی کمالات علمی و عملی افراد، گفت: یک استاد خوب، استادان خوب دیده است. استاد واعظزاده از این جمله بود؛ ایشان شاگردی کرده و از محضر آیتالله بروجردی، امام خمینی(ره) و دیگران بهره برده بود.
وی افزود: ورود به عرصه تدریس نیازمند برخورداری از اطلاعات قوی است. یک استاد الهیات خوب، کسی است که جامعیت داشته باشد؛ زیرا علوم اسلامی به هم پیوستهاند و نمیتوان در یک بخش از دانشهای دینی بدون توجه به بخشهای دیگر اظهار نظر کرد. استاد واعظزاده خراسانی این جامعیت را داشت و هر اظهار نظر ایشان در فقه، کلام و حدیث با دیگر بخشها مرتبط بود. حسن ایشان در همین جامعیت نهفته بود که توانست در این عرصه موفق باشد.
نقیزاده ادامه داد: آیتالله واعظزاده شخصیتی پخته و جامع بود و در کلام، فقه، تفسیر و حدیث توانمندی علمی واقعی و قابل اعتنا نشان داد. آثار و فعالیتهای علمی ایشان گویای این جامعیت است. در بخش بنیاد پژوهشها، به ویژه در کار معجم، نقش استاد واعظزاده بسیار ارزشمند و نیازمند دقت، علم، ابتکار و مدیریت بود. با رفتن ایشان، معجم دچار افت شد.
استاد گروه قرآن و حدیث دانشکده الهیات دانشگاه فردوسی با تأکید بر تجربه روابط بینالمللی آیتالله واعظزاده، گفت: امروز روابط دانشگاه با سایر مراکز جهانی یکی از معیارهای برتری دانشگاهها است. باید از شخصیت و تجربه ایشان در این زمینه درس بگیریم و آن را به کار ببندیم.
وی در پایان سخنان خود افزود: امیدوارم همانطور که حضور آیتالله واعظزاده در زمان حیات ایشان منشا آثار و برکات علمی و اجتماعی بود، اکنون نیز منشا برکات باشد. مباحث مطرحشده درباره ایشان، نقطهبهنقطه قابل تأمل است و امیدواریم مورد توجه بیشتر قرار گیرد.
در ادامه این نشست، حجتالاسلام محمدحسن حائری، استاد گروه فقه و مبانی حقوق اسلامی دانشکده الهیات دانشگاه فردوسی مشهد، اظهار کرد: آیتالله واعظزاده خراسانی شخصیتی جامعالاطراف بود که بهدرستی شایستگی عنوان «علامه» را داشت؛ عالمی برجسته در حوزه اصول، تفسیر و علوم حدیث که تجربیات علمی و فعالیتهای بینالمللی، بر جامعیت علمی ایشان افزوده بود.
وی خانواده و اساتید صالح را از مهمترین توفیقات الهی برای اهل علم دانست و گفت: استاد واعظزاده بهطور کامل از این نعمت برخوردار بود. در این میان، نقش پدر ایشان، مرحوم حاج شیخ مهدی واعظزاده، شخصیتی کمنظیر و مورد اعتماد مراجع تقلید، بسیار اثرگذار بود؛ عالمی که هم در داخل کشور و هم در عرصه بینالمللی، محل رجوع علما بهشمار میرفت.
حائری با تأکید بر اینکه آیتالله واعظزاده از کودکی در کنار پدر خود در سفرها و محافل علمی تهران، قم و نجف حضور داشت، افزود: ایشان تحصیلات حوزوی خود را از نجف آغاز کرد و پس از بازگشت به مشهد، از محضر اساتید برجستهای همچون آیتالله میرزا مهدی اصفهانی، آیتالله شیخ هاشم قزوینی، شیخ مجتبی قزوینی، آیتالله شاهرودی و دیگر بزرگان بهره برد؛ مسیری علمی که نقش مهمی در شکلگیری شخصیت ممتاز فقهی و اصولی ایشان داشت.
وی ادامه داد: آیتالله واعظزاده خراسانی حدود ۱۱ سال در درس فقه و اصول آیتالله بروجردی شرکت کرد و از شاگردان شناختهشده ایشان بود؛ جایگاهی که موجب شد در تألیف اثر مهم «جامع احادیث شیعه» بهعنوان یکی از نویسندگان مشارکت داشته باشد. تأثیر علمی آیتالله بروجردی بر شخصیت فقهی و اصولی استاد واعظزاده، بسیار عمیق و تعیینکننده بود.
این استاد دانشگاه با بیان اینکه یکی از نکات مورد تأکید آیتالله واعظزاده، نقش حدیث «حجالنبی» در تبیین مرجعیت علمی اهلبیت(ع) بود، تصریح کرد: بخش عمدهای از احکام حج، حتی در منابع اهل سنت، بر پایه همین حدیث است؛ رویکردی که نمونهای از نگاه دقیق، عالمانه و بینالمذهبی ایشان به فقه و حدیث به شمار میرود.
حائری سبک علمی استاد واعظزاده را متأثر از روش مرحوم شیخ طوسی و آیتالله بروجردی دانست و گفت: همین نگاه علمی، انگیزه برگزاری کنگره بزرگداشت شیخ طوسی را نیز فراهم کرد. ایشان علاوه بر آیتالله بروجردی، از محضر بزرگانی چون آیتالله حجت کوهکمرهای، آیتالله صدر، آیتالله گلپایگانی و دیگران بهره بردند و حتی تقریرات درس آیتالله صدر را شخصاً به نگارش درآوردند.
وی افزود: استاد واعظزاده حدود ۱۰ سال در درس آیتالله العظمی گلپایگانی شرکت کرد و یک دوره کامل اصول را نیز در محضر حضرت امام خمینی(ره) گذراند و گاه همراه با ایشان در درس آیتالله بروجردی حاضر میشد. این مجموعه ارتباطات علمی و تربیتی، جایگاه ممتاز آیتالله واعظزاده را در میان عالمان معاصر و در شکلگیری شخصیت علمی ایشان بهروشنی نشان میدهد.
حائری با تأکید بر نقش استاد در رشد علمی و اخلاقی تصریح کرد: هیچکس بدون شاگردی و بهرهمندی از محضر استاد به جایگاه علمی نمیرسد. توهم بینیازی از استاد، آفتی جدی در مسیر علم است و معرفت و اخلاق تنها در سایه تربیت استادانه شکل میگیرد. آیتالله واعظزاده از آغاز زندگی علمی خود از این توفیق الهی برخوردار بود و همین امر، ایشان را به شخصیتی جامع و شایسته عنوان «علامه» تبدیل کرد.
وی در پایان بر ضرورت گردآوری و انتشار آثار علمی آیتالله واعظزاده، بهویژه تقریرات اصولی ایشان، تأکید کرد و گفت: برخی از این نوشتهها، با وجود نگارش در سنین جوانی، از استحکام علمی، قلمی متین و استدلالی قوی برخوردار است و شایسته بهرهبرداری علمی گستردهتر است. امیدوارم شاگردان ایشان بتوانند در این مسیر علمی و اخلاقی که استاد واعظزاده ترسیم کرد، گام بردارند.
انتهای پیام