چندی پس از شیوع کرونا مدارس تعطیل شدند روزهای اول همه فکر می‌کردند تعطیلی‌ها به طول نمی‌انجامد، اما مسئله جدی‌تر از این حرف‌ها بود و به ماه‌ها کشید. اینجا دغدغه معلمان که دانش‌آموزان از درس عقب نمانند آن‌ها را به فکر یک تغییر بزرگ انداخت. هرچند سیستم آموزشی برای این تغییر آماده نبود و ضعف آموزش در ابزارهای الکترونیکی را به رخ کشید، اما معلمان در این راه کم نیاوردن و کلاس‌های آنلاین دایر شد.
معلمان گوشی به دست شدند و با تخته‌های کوچکی که در خانه داشتند، آموزش با شیوه جدید را از سر گرفتند. معلمی روی دیوار رنگ روغن با ماژیک فرمول‌ها را نوشت و از آن فیلم گرفت تا از رسالتی که بر دوشش قرار گرفته کوتاهی نکند. دیدارهای چهره به چهره جای خود را به قاب دوربین‌ها دادند و سؤال و جواب‌ها به فایل‌های صوتی تبدیل شدند.
اما برای این ارتباط‌های مجازی همه جا راه همواری نیست؛ یا پای اینترنت به مناطقی باز نشده یا پول کافی برای تهیه ابزارهای الکترونیکی نبوده است و باز هم معلمان و خیرانی که نتوانستند بی‌تفاوت بمانند، آستین‌ها را بالا زدند تا برای آن‌هایی که از شبکه شاد جا ماندند، بستری فراهم کنند تا به هم‌کلاسی‌هایشان برسند و مصداق آن را در مدرسه نمونه کوثر دیدیم که معلمان گوشی تلفن همراه برای دو دانش‌آموز فراهم کردند.
فقط هم این دو دانش‌آموز نبودند که شبکه شاد نتوانسته شادشان کند، آن‌هایی که در روستاهایی زندگی می‌کنند که اینترنتی ندارند دیگر اوضاعشان با گوشی هم شاد نمی‌شد و شاید باورتان نشود این بار معلمان چاره دیگر اندیشیدند و در فضای باز با رعایت فاصله‌ها دانش‌آموزان را دور هم جمع کردند تا از حق آموزش بهره‌مند شوند.
با فرارسیدن ماه رمضان هم معلمان در قالب پویش‌های مؤسسات خیریه یا فعالیت‌های شخصی به تهیه اقلام معیشتی پرداختند و رسالت انبیاگونه خود را به تمام و کمال انجام می‌دهند و این مدافعان دانش، فرهنگ و آگاهی نمی‌گذارند که چراغ دانش خاموش شود و مدافعان سلامت را برای نسل‌های بعدی تربیت می‌کنند.
فاطمه تاج‌بخش، خبرنگار ایکنا
انتهای پیام