یَا مَنْ تُحَلُّ بِهِ عُقَدُ الْمَکَارِهِ
ای آنکه لایق نام خدایی/ گره‌های گرفتاری گشایی
وَ یَا مَنْ یُفْثَأُ بِهِ حَدُّ الشَّدَائِدِ
ای آنکه هر بلای سخت و دشوار/ شود با قدرت تو حل و هموار
وَ یَا مَنْ یُلْتَمَسُ مِنْهُ المَخْرَجُ إِلَى رَوْحِ الْفَرَجِ
ای آنکه دست‌ها سویت براهند/ گشایش، راحتی زین راه خواهند
ذَلَّتْ لِقُدْرَتِکَ الصِّعَابُ وَ تَسَبَّبَتْ بِلُطْفِکَ الْأَسْبَابُ
به دستت هر کلاف مشکلی باز/ هر آنچه لازم، آن لطفت سبب‌ساز
وَ جَرَى بِقُدْرَتِکَ الْقَضَاءُ وَ مَضَتْ عَلَى إِرَادَتِکَ الْأَشْیَاءُ
امور هستی از نیروت جاری/ همه چیز از اراده توست ساری
فَهِیَ بِمَشِیَّتِکَ دُونَ قَوْلِکَ مُؤْتَمِرَةٌ وَ بِإِرَادَتِکَ دُونَ نَهْیِکَ مُنْزَجِرَةٌ
بخواه، آن چیز فرمان برده بی‌وحی/ نخواهی، باز می‌داریش بی‌نهی
أَنْتَ الْمَدْعُوُّ لِلْمُهِمَّاتِ وَ أَنْتَ الْمَفْزَعُ فِی الْمُلِمَّاتِ
به هر امر مهم سویت دعامان/ پناهی تو، به بدبختی برامان
لا یَنْدَفِعُ مِنْهَا اِلّا مَا دَفَعْتَ وَ لا یَنْکَشِفُ مِنْهَا اِلّا مَا کَشَفْتَ
نگردانی بلا از ما، نگردد/ نسازی برطرف، کی دفع گردد
وَ قَدْ نَزَلَ بِی یَا رَبِّ مَا قَدْ تَکَادَنِی ثِقْلُهُ
به دوش افتاده یا رب باری آن دم/ ز سنگینی آن گشته کمر خم
وَ أَلَمَّ بِی مَا قَدْ بَهَظَنِی حَمْلُهُ
ندارم من تحمل زیر این بار/ شدم درمانده و بیچاره، این بار
وَ بِقُدْرَتِکَ أَوْرَدْتَهُ عَلَیَّ وَ بِسُلْطَانِکَ وَجَّهْتَهُ إِلَیَّ
ز نیروی تو بر من وارد آمد/ تویی چیره بر آنچه بر من آمد
فَلا مُصْدِرَ لِمَا أَوْرَدْتَ وَ لا صَارِفَ لِمَا وَجَّهْتَ
چو وارد شد ز تو بیرون نگردد/، چون از سوی تو آمد برنگردد
وَ لا فَاتِحَ لِمَا أَغْلَقْتَ وَ لا مُغْلِقَ لِمَا فَتَحْتَ
گشایش نیست در آنچه تو بستی/ نه بسته است ار گشاینده تو هستی
وَ لا مُیَسِّرَ لِمَا عَسَّرْتَ وَ لا نَاصِرَ لِمَنْ خَذَلْتَ
نه آسان گردد آنچه سخت سازی/ ندارد یاور آن که پست سازی
فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ
درودت یا رب اینک بر محمد/ درودت باد بر آل محمد
وَ افْتَحْ لِی یَا رَبِّ بَابَ الْفَرَجِ بِطَوْلِکَ
گشا یا رب در مشکل‌گشا را/ برایم، ای توانگر، ماندگارا
وَ اکْسِرْ عَنِّی سُلْطَانَ الْهَمِّ بِحَوْلِکَ
به نیروی دگرگون‌سازت، از من/ تو بدحالیِّ چیره گشته، برکَن
وَ أَنِلْنِی حُسْنَ النَّظَرِ فِیمَا شَکَوْتُ
و در آنچه شکایت دارم از آن/ مرا بر آنچه خوش بینم، تو برسان
وَ أَذِقْنِی حَلاوَةَ الصُّنْعِ فِیمَا سَأَلْتُ
خبر از کار شیرین تو، دارم/ چشان بر من از آنچه خواستارم
وَ هَبْ لِی مِنْ لَدُنْکَ رَحْمَةً وَ فَرَجا هَنِیئا
ببخش از رحمتت بر من که دل خواست/ گشایش ده مرا زآنچه گواراست
وَ اجْعَلْ لِی مِنْ عِنْدِکَ مَخْرَجا وَحِیّا
گرفتارم تو دانی، با دعایی/ به زودی ده مرا راه رهایی
وَ لا تَشْغَلْنِی بِالاهْتِمَامِ عَنْ تَعَاهُدِ فُرُوضِکَ وَ اسْتِعْمَالِ سُنَّتِکَ
ز پر کاری نداده باشم از دست/ از آنچه واجبات و مستحب است
فَقَدْ ضِقْتُ لِمَا نَزَلَ بِی یَا رَبِّ ذَرْعا
توانم کم شد ای پروردگارم/ ز آنچه آمده بر روزگارم
وَ امْتَلَأْتُ بِحَمْلِ مَا حَدَثَ عَلَیَّ هَمّا
تحمل کرده‌ام آنچه شکنجه است/ وجودم اینک آکنده ز رنج است
وَ أَنْتَ الْقَادِرُ عَلَى کَشْفِ مَا مُنِیتُ بِهِ
تو هستی آن توانا بر زدودن/ هر آنچه بود و من خواهم نبودن
وَ دَفْعِ مَا وَقَعْتُ فِیهِ
تو هستی آن توانایی که، از من/ بسازی برطرف بدحالیِ من
فَافْعَلْ بِی ذَلِکَ وَ إِنْ لَمْ أَسْتَوْجِبْهُ مِنْکَ
پس اینک خواهشم را خود ده انجام/ اگر هم نیست حقم خوب فرجام
یَا ذَا الْعَرْشِ الْعَظِیمِ
تویی فرمانروایی که عظیمی/ ای آنکه صاحب عرش عظیمی
انتهای پیام