اعتقاد به «خالق» موجب محبت به «مخلوق» است. انسان خداشناس و خداباور و خداجو، به محبت و دوست داشتن خلق خدا می‌رسد و اثر (مخلوق) را به عشق مؤثر (خالق) دوست می‌دارد و به نوعی «همه بودن» احساسی فرا می‌آید؛ چنانکه علی (ع) در کوفه از آن رنج می‌برد و سیر نمی‌خورد که مبادا در یمامه کسی غذا نداشته باشد. [کتاب گزارش، گزارشی درباره جلد سوم تا ششم الحیات) صفحه ۹۹]