استاد رضا عبدالهی، شاعر و پژوهشگر ادبی در بیست‌وهفتمین برنامه چشمه حکمت ایکنا که به مناسبت ماه مبارک رمضان تهیه شده، به خوانش ابیاتی از شاعران درباره وداع با ماه مبارک رمضان پرداخت.
ماه مبارک رمضان ماه شیرین و ماه دلبستگی و وابستگی است، مخصوصا روزهای اول و دوم آن که بگذرد، دلبستگی آدم دوچندان میشود و وای به روزی که به انتها برسد.
وقتی که ماه مبارک رمضان به پایان می‌رسد، داغ سنگینی بر دل روزه‌داران می‌گذارد و اشک ماتم در چشم سحرخیزان حلقه می‌بندد، انگار عزیزی را از دست داده‌اند. شاعران هم سهمی مضاعف دارند، تلخی وداع ماه مبارک رمضان را به خوبی ادراک کرده و اینچنین لب به سخن می‌گشایند. در ادامه به بخشی از اشعار دوستان اکتفا می‌کنم.
«رمضان می‌رود و می‌برد از کف ما/ آنکه سی روز صفا یافت از او محفل ما
رمضان رفت و دریغا که به امضا نرسد/ طاعت ناقص ما، روزه‌ی ناقابل ما»
«افسوس که ایام شریف رمضان رفت/ سی عید به یکمرتبه از دست جهان رفت
افسوس که سی پاره این ماه مبارک/ از دست به یکبار چو اوراق خزان رفت»
«همه رفتند، گدا باز گدا مانده هنوز/ شب عید است و خدا عیدی ما مانده هنوز»
« دارد بساط ماه خدا جمع میشود/ از سفره نان و آب و غذا جمع میشود»
« شاید کسی حال مرا پرسیده باشد/ یا اشک چشمان ترم را دیده باشد
حق دارد این قلبی که مهمان خدا بود/ از دوری ماه خدا رنجیده باشد»
« قسم به عشق جدایی ز آشنا سخت است/ جدایی از سحر و محفل دعا سخت است
بعید نیست به زودی فرا رسد مرگم/ امان که این سفر آخرت دلا سخت است»
«رمضان ماه خدا می‌روی آخر زِ برم/ محو شب‌های تو و مست دعای سحرم
کاش هنگام وداعت صله‌ای می‌دادی/ مژده مهدی موعود بر این چشم ترم»