از نظر اسلام، حق انسان در آزادی از سلطه دیگران و حق او در اینکه با دیگران در یک سطح باشد، محصولِ صاحب‌اختیاری انسان نسبت به خود و حق او در اینکه هرگونه که بخواهد در زندگی رفتار کند، نیست؛ آن‌گونه که معنای اثباتی آزادی در نگرش تمدن غربی اقتضا داشت. بلکه اسلام آزادی و رهایی از همه بتها و قید و بندهای ساختگی را با عبودیت خالصه برای خدا پیوند میدهد؛ زیرا از نظر اسلام انسان قبل از هرچیزی عبد خداوند است. انسان با این عنوان که عبد خداوند است نمیتواند سیطره دیگری را بر خود تأیید کند یا هرگونه رابطه بتگونه را با هر رنگ و شکلی برتابد؛ بلکه انسان طراز اسلام، خود را در عرصه عبودیت خالصانه برای خدا، به طور یکسان در کنار تمامی مجموعه هستی قرار میدهد. [علامه محمدباقر صدر؛ کتاب اسلام راهبر زندگی، صفحه ۳۵۲]