مادام كه ما نگاه تطبيقى برخويش نداشته باشيم، حقايقى تاريخى هرچند كه احساس ما را سرشار كند و يا ما را مشغول كند و سرگرم نمايد، براى ما عبرت و آموزگار نخواهد بود. مادام كه ما خود را با اصحاب حسين(ع) مقايسه نكنيم و رنج‌هاى حقير و ترس‌هاى حقير و آرزوهاى حقير و عذرهاى بدتر از گناه و توجيه‌هاى حقير خود را با آنها نقادى نكرده باشيم و از آن حجتها درس نگرفته باشيم، نه آنها و عظمت‌شان را مى‌شناسيم و نه خود و حقارتمان را. [استاد علی صفایی حائری؛ کتاب وارثان عاشورا، صفحه ۱۴۰]