مهدی(عج) فقط تجسمِ باوری اسلامی با ماهیتی دینی نیست، بلکه عنوانی است برای آرمانی که انسان‌ها با ادیان و مذاهب گوناگون به آن چشم دوخته‌اند. مهدی(عج) شکل‌یافته الهامی فطری است که مردم به‌رغم اختلاف باورها و چگونگی ارتباطشان با غیب، از طریق آن به این دریافت رسیده‌اند که انسانیت، روزی موعودْ بر زمین دارد که در آن، رسالت‌های آسمانی با مفاهیم عالی و هدف نهایی‌شان تحقق می‌یابند و مسیر طاقت‌فرسای انسان در طول تاریخ پس از رنجی دراز به آرامش و ثبات می‌رسد. باور داشتن به این روز غیبی و آینده مورد انتظار، تنها مخصوص کسانی نیست که دین‌مدارانه به غیب ایمان دارند؛ بلکه به دیگران نیز راه یافته و حتی در اندیشه‌ها و باورهایی که سرسخت‌ترین مخالفت را با غیب و امور غیبی دارند، بازتاب می‌یابد. [شهید علامه صدر؛ کتاب پژوهشی درباره امام مهدی(عج)، صفحه ۲۹]
