وی افزود: در حدیثی از نبی مکرم اسلام(ص) از مقام عالمان دین روایت شده که در قیامت، انبیاء الهی و شهدا به آن غبطه میخورند که موجب تعجب انسان از این مقام والا میشود که چگونه خداوند این احترام و عظمت را در کسوت علمای دین قرار داده است.
عضو جامعه مدرسین حوزه با بیان این که میدانیم به عالم وحی الهی انجام نمیشود و از مقام عصمت نیز برخوردار نیست، اظهار کرد: چیزی که مقام علما را از شهدا و حتی انبیای الهی که حاملان وحی الهی بودند، بیشتر نموده است تبلیغ دین پیامبر خاتم است که باید با همت والا و حساسیت بسیار، از این مقام محافظت کنیم و شکرگزار آن بوده و آن را به ثمن بخس نفروشیم.
آیتالله علیدوست، با اشاره به آسیبهای احتمالی در قشر عالمان دینی، اظهار کرد: همانگونه که زندگی و روابط اجتماعی افراد هر قشری باید در سلامت فکری و عملی باشد؛ طلبه دین نیز باید سلامت اعتقادی و عملی خود را به گونهای حفظ کند تا موجب ناراحتی و انزجار پدر و صاحبی مهربان همچون حضرت امام زمان(عج) نشود.
این استاد درس خارج حوزه، با تأکید بر قدردانی و حرمتداری طلاب ملیتی المصطفی از شخصیت ویژه خود، بیان کرد: تنبلی و ضایعکردن وقت، آسیب مهمی است که شاید هر انسانی با آن درگیر شود؛ اما طلبه المصطفی که کشور و خانواده خود را برای کسب و تعلم دین رها کرده و به این مکان مقدس هجرت نموده، باید برای هر دقیقه عمر خود احساس وظیفه کرده و برنامهریزی مدونی داشته و از فرصتهای زندگی خود به شایستهترین شکل بهره برد.
عضو جامعه مدرسین حوزه، با طرح این پرسش که اگر به دور انداختن قطره آب یا چوب کبریتی اسراف و حرام است، به هدر دادن دقایق عمر حرام نیست؟ ادامه داد: ده سال نخست تحصیل علوم دینی، همانند دوران شیرخوارگی نوزاد است که بنیان علمی و قوت دانشی طلبه را میسازد؛ اگر از این دوران به شکل بهینهای استفاده شود، بهرهوری از آن در سالهای آتی ممکن و آسان خواهد بود. عالم دین نباید از کسب علم سیر شود و یا خود را به سیری زند؛ بلکه باید از هر فرصت و از هر شخص صالحی برای کسب علم استفاده کند.
آیتالله علیدوست، در پایان، با اظهار این که ادب سربازی، مرتبط بودن با سردار است؛ عنوان کرد: ادای نمازهای نافله یومیه و هدیه دادن به امام زمان(عج)، میتواند به ایجاد و تقویت این ارتباط کمک کند و به یقین ایشان هم در فرصت مقتضی هدیه را به شکل احسن به ما باز میگردانند که این موضوع میتواند به رشد و تعالی سرباز منجر شود.
انتهای پیام