بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
لَا أُقْسِمُ بِیَوْمِ الْقِیَامَةِ ﴿۱﴾
سوگند به روز قیامت
وَلَا أُقْسِمُ بِالنَّفْسِ اللَّوَّامَةِ ﴿۲﴾
و سوگند به نفس لوامه و وجدان بیدار و ملامتگر که رستاخیز حق است
أَیَحْسَبُ الْإِنْسَانُ أَلَّنْ نَجْمَعَ عِظَامَهُ ﴿۳﴾
آیا انسان مى پندارد که هرگز استخوانهاى او را جمع نخواهیم کرد
بَلَى قَادِرِینَ عَلَى أَنْ نُسَوِّیَ بَنَانَهُ ﴿۴﴾
آرى قادریم که حتى خطوط سر انگشتان او را موزون و مرتب کنیم
بَلْ یُرِیدُ الْإِنْسَانُ لِیَفْجُرَ أَمَامَهُ ﴿۵﴾
انسان شک در معاد ندارد بلکه او مى خواهد آزاد باشد و بدون ترس از دادگاه قیامت در تمام عمر گناه کند (۵)
یَسْأَلُ أَیَّانَ یَوْمُ الْقِیَامَةِ ﴿۶﴾
از اینرو مى پرسد قیامت کى خواهد بود
فَإِذَا بَرِقَ الْبَصَرُ ﴿۷﴾
بگو در آن هنگام که چشم‌ها از شدت وحشت به گردش در آید
وَخَسَفَ الْقَمَرُ ﴿۸﴾
و ماه بى نور گردد
وَجُمِعَ الشَّمْسُ وَالْقَمَرُ ﴿۹﴾
و خورشید و ماه یک جا جمع شوند
یَقُولُ الْإِنْسَانُ یَوْمَئِذٍ أَیْنَ الْمَفَرُّ ﴿۱۰﴾
آن روز انسان مى گوید راه فرار کجاست