تمام کمال و عظمت آدمی این است که در کمالِ احتیاج از خلق؛ بینیاز باشد و سر را در مقابل مردم به زیر نیاورد و دست نیاز به سوی آنها دراز نکند، اما در مقابل، به هر میزانی حاجت خود را در تمام ابعاد از خداوندی که ذات غنی دارد، بخواهد؛ در این صورت مفهوم عبودیت در زندگی و جان انسان محقق می‌شود و شرافتمندی و عزت در وجود آدمی خانه می‌کند، از این رو باید گفت «شاه‌بیت غزل عبودیت و بندگی انسان» اصرار بر فروتنی در پیشگاه خداوند و اجتناب از فرومایگی در نزد خلق است. [محمدعلی انصاری، مفسر قرآن]