اسلام کاستن حق هیچ انسانی را روا نمی‌دارد و تحقیر شخص یا طائفه‌ای را جایز نمی‌شمارد. مردمان در نظر اسلام یا «برادران دینی‌اند» یا «برابران نوعی»... پس اسلام برای زندگی با مردم و رفتار با آنان و دفاع از مردم و حقوق مردم دو ملاک در اختیار ما قرار می‌دهد: یکی ملاک مسلمان بودن است و دیگری ملاک انسانیت نوعی و امتیازهای معنوی اشخاص را، تا چه رسد به امتیازهای موهومی که اسلام آنها را پایمال کرده است، برای جهان دیگر باقی می‌گذارد و برای آنها تأثیری در بهره‌مند شدن از مواهب این زندگی قائل نمی‌شود. [علامه محمدرضا حکیمی، کتاب الحیات؛ جلد۴؛ ص۱۲۹]