حجت‌السلام والسملین شوشتری‌نسب، مؤلف و مفسر قرآن کریم در اولین سلسله گفتار «
قرار آسمانی» با اشاره به آیه 45 سوره عنکبوت «اتْلُ مَا أُوحِيَ إِلَيْكَ مِنَ الْكِتَابِ وَأَقِمِ الصَّلَاةَ إِنَّ الصَّلَاةَ تَنْهَى عَنِ الْفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَلَذِكْرُ اللَّهِ أَكْبَرُ» گفت: خداوند در این آیه، برای تسلی روحی پیامبر(ص) در مقابل آن همه ناملایمات دو دستور به ایشان می‌دهد؛ اول می‌فرماید: «اتْلُ مَا أُوحِيَ إِلَيْكَ مِنَ الْكِتَابِ» قرآن بخوان که دوای درد همه جامعه بشری در این قرآن است.
بعد فرمود: «وَأَقِمِ الصَّلَاةَ» نماز را به پا دار؛ یعنی از نماز کمک بگیر. بعد
فلسفه نماز را بلافاصله ذکر می‌کند: «إِنَّ الصَّلَاةَ تَنْهَى عَنِ الْفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ» نماز انسان را از بدی‌ها و زشتی ها باز می‌دارد. چرا این گونه است؟ برای اینکه نمازگزار وقتی تکبیرة‌الاحرام می‌گوید خود را در پناه خداوند می‌برد. وقتی نمازگزار دائم اینها را مرور می‌کند فحشا و منکراتی باقی نمی‌ماند و در ادامه می‌فرماید: «وَلَذِكْرُ اللَّهِ أَكْبَرُ» ذکر خدا، آرامش قلب‌ها را در پی دارد. وقتی انسان‌ها این‌گونه شدند و اهل ذکر و دعا شوند، گناهان اندک می‌شوند.