نهج‌البلاغه متن سخنانی است که ۱۴۰۰ سال قبل بر زبان امیرالمومنین علی(ع) جاری شده است و هر چه از تاریخ صدور آن فاصله می‌گیریم چون گنجینه‌ای گرانبها، ارزش و درخشش بیشتری پیدا می‌کند و عجیب اینکه قدمت این بیانات از به‌روز بودن و کاربردی بودن آنها کم نکرده است؛ گویی همین روزها حکیمی بر فراز منبر رفته برای انسان امروز سخن گفته است.
محسن اسماعیلی؛
استاد حقوق دانشگاه تهران که سال‌ها به پژوهش در نهج‌البلاغه مشغول بوده است، در درس‌گفتارهایی که به مناسبت ماه مبارک
رمضان، تولید شده است به بیان نکات پندآموز و حکیمانه از نهج‌البلاغه و برای زندگی امروز پرداخته است.
فیلم و متن قسمت نهم این درس‌گفتار در ادامه می‌آید.
طمع، درد بی‌درمان برخی از ما انسان‌هاست. طمع وصله ناچسبی به لباس پر از کرامتی است که خدا بر بدن آدمی پوشانده است. طمع یعنی چشم دوختن به دست دیگران. طمع یعنی انتظار رسیدن نعمت از سوی دیگران. انسان آزاده و کسی که می‌خواهد در این عالم سرافراز زندگی کند و در میان مردم سربلند باشد و به سرافرازی و سربلندی شناخته شود باید دندان طمع را از دهان خودش بیرون بیاندازد. تا ما با دندان طمع، مال این و آن را می‌جوییم و از آن استفاده می‌کنیم خواه ناخواه آبرو و کرامت خویش را به حراج گذاشته‌ایم.
حضرت علی(ع) فرمود اگر کسی می‌خواهد که آزاد و آزاده زندگی کند و در بند کسی و چیزی نباشد و مجبور به فرود آوردن سر در مقابل هر کس و ناکسی نباشد پس چاره‌ای جز این ندارد که آز و طمع را در قلب خودش ساکن نکند.
معلوم می‌شود که جایگاه آز و طمع، دل انسان است نه دست انسان. ممکن است دست انسان پر باشد ولی دل وی چشم به این و آن دوخته باشد لذا فقیر محسوب می‌شود. چه بسا ثروتمندانی که فقیرترین انسان روی کره زمین هستند.
انتهای پیام