بی‌گمان تهذیب نفس و مهار کردن تمایلات و بازداشتن خود از برخی خواسته‌ها، برای رشد انسان ضرورتی انکارناپذیر دارد و تنها راه شکوفایی انسانیت انسان‌ها است. از قدیم‌ترین زمان‌ها که انسان‌هایی به خود، و حقیقت درونی خویش اندیشیدند و راهکاری برای خودسازی ارائه کردند تا کنون، این موضوع پذیرفته شده است که به هر حال و با هر ساز و کاری، انسان باید خواسته‌ها و میل‌های مرزناشناس خود را مهار کند و از گستاخی و سرکشی نفس مانع گردد، و او را حد و حدودی معقول و منطقی، و در چارچوبی انسانی محدود سازد، تا هم خود از ناهنجاری‌ها و زیاده‌طلبی‌های نفس انسانی آسوده گردد و هم بتواند حقوق انسان‌های دیگر را پاس دارد و مسئولیت‌های خویش را نسبت به دیگران به انجام برساند. [علامه محمدرضا حکیمی(ره)، کتاب الحیات؛ جلد١١، صفحه ٣٨٧]