آن‌هایی که از جام ولای او نوشیدند و مست عشق او شدند و از او بهره گرفتند، اگر تمامی هستی‌شان را در راه او بگذارند و تمامی امکانشان را برای او خرج کنند، نه مزدی می‌خواهند و نه سپاس و صاحب دو خوف هستند: یکی خوف از اینکه کارشان مطابق توانشان نبوده و دیگر اینکه مطابق توانشان هم بوده ولی به اندازه و در خور محبوبشان نبوده؛ که: «یَخافونَ یوماً کانَ شَرُّهُ مُسْتَطیراً ...»، «اِنّا نَخافُ مِن رَبِّنا...». [آیت‌الله استاد علی صفایی حائری(ره)]