میرزا محمدعلی صائب تبریزی، از شاعران شیعه‌مذهب دوره صفویه بود که حدود سال 1000 هجری قمری در اصفهان و به روایت دیگر، در تبریز به دنیا آمد. در جوانی به هندوستان رفت و از مقربان دربار شاه جهان شد. پس از سفر به کشمیر در سال 1042 هجری قمری به ایران بازگشت و به منصب ملک‌الشعرایی دربار صفوی نائل شد. وی یکی از چهار غزل‌سرای بزرگ ایران پس از سعدی، مولوی و حافظ و مشهورترین شاعر سبک هندی دانسته شده است و اشعاری با مضامین قرآنی، احادیث اهل بیت(ع) و وقایع تاریخی مانند واقعه کربلا دارد. این شاعر نامدار سرانجام در سال 1080 هجری قمری دار فانی را وداع گفت و در باغ تکیه در کنار زاینده‌رود به خاک سپرده شد.